Και μετά;

Άντε επιτέλους μπαίνει ο Αύγουστος κι' όλοι εμείς οι εσωτερικοί αλλά και οι εκτός Ελλάδας μετανάστες, θα ανηφορίσουμε για το Πωγώνι.
Πλησιάζουν βλέπετε τα πανηγύρια και δεν πρέπει να λείψουμε, θα φτιασιδωθούμε για να πάμε πού; εκεί που μας ξέρουν καλύτερα από τον καθένα, εκεί που και οι πέτρες ακόμα μας ξέρουν. Μα τι θέλουμε κάθε χρόνο, να κρύψουμε μέσα σε δυο ρακές τις τύψεις για το φευγιό μας από το πατρογονικό μας; να εξαγνίσουμε την ψυχή μας από Ερινύες που μας κυνηγούν για την εγκατάλειψη; να δηλώσουμε παρουσία; ή μήπως να επιδείξουμε την πραμάτεια μας (αυτοκίνητα, ρούχα, κοσμήματα,...) Και σαν να μην έφτανε αυτό με ύφος περισπούδαστο κάνουμε παρατηρήσεις για τα εκεί γενόμενα. Έχουμε άποψη, κάνουμε κριτική, δίνουμε και συμβουλές κι όλα αυτά στο δεκαήμερο του Αυγούστου, μετά το Πωγώνι ξεμακραίνει, χάνεται, και το Φθινόπωρο νοτίζει απαλά τα μάγουλα κι ας μην ήρθαν τα πρωτοβρόχια.
Λέω φέτος λοιπόν, να πάμε στα πανηγύρια, να ρίξουμε στα κλαρίνα, αλλά συνάμα να αφουγκραστούμε τη μελισσόπετρα, να προσκυνήσουμε στον Άγιο Νικόλα, κι' όταν ανταμώσουμε τους χωριανούς μας αυτούς που μένουν εκεί και τους άλλους μήνες του χρόνου, αυτούς που μετά το Δεκαπενταύγουστο η μοναξιά γίνεται συντροφιά τους, να τους ευχαριστήσουμε και να τους ζητήσουμε συγνώμη.